Aşk'ın sadakati Aşk'adır...

 Ate'ler gidince bizden, bize kalır bizimiz...

Totemlerin gölgesinde ancak tabular dinlenir. 

Allah'ın gölgesi, sadece insandır.

Bazen yücelterek küçültür; bazen küçültme çabasıyla yüceltiriz.

Şeytan'ı anmaktan Allah'ı anmayı unutan bir mantık var toplumda.

“Ey Ağaç, ölüyoruz!” diyordu kahraman “Bin Kelime” filminde. Yaşamanın farkına öylece vardı...

İnsanın varlık sancısını en güzel iki filmde gördüm: The Green Mile ve The City of Angels. Blade Runnerzaten harika; insanımsıdan insana dönüşün destanı.

İnsan'a bakıp Şeytan görmek yerine, Şeytan'da bile Allah'a götüren bir yolu görüp insan kalmalı.

İkil'imizi fark edince Birliğimiz çıkar ortaya. Sonra eririz birbirimizde.

Platero ve Ben isimli romanda, Platero eşektir. Ben'in ikil’i...

A Thousand Words filminde kahramanın ikil’i ağaçtır. Onunla anlar halini, nasıl kendi zindanını yarattığını. Sonra yaprak yaprak açılır dili. Yaprakla açılan hayatın boyutu, yeniden doğuş gibidir.

Şeytan'ın asıl azabı, Aşk'tan uzak kalmasıdır. Nurla övünürken nâra dönüştü. Âdem ise, sürçmeden sonra kurtardı durumu. Tövbesindeki vahdet çok asildi: “Nefsimize zulmettik!” 

Secdeden uzak olan rükûda kalamaz. Vav’dır halimiz ceninde, rahmette vav. Rahimde vav halimiz, Rahim’e vav.

Dedem Korkut'ta Deli Dumrul'un ikil’i Azrail’dir.  

Onunla hayatını yeniden keşfeder, karısını keşfeder.

Meleğin ikil’i İblis olmuştur, insanda ikisi de sancılanır. 

İki'lem dediğimiz, varlık ve iradenin bölündüğü anlardır. 

Bir'lem ondan dolayı yoktur.

Yaşamanın ikil’i ölümdür. 

Lâkin, Leylâ'dır birliğe götüren.

Bir'le çarpılmak bizi kendimize ulaştırır.

O nedenledir ki, Bir'in sırrına en iyi vakıf olan onunla çarpılan, ona çarpılan sıfırdır.

Kalıp dediğimiz, kalpte eridikçe ortaya çıkar.

Mecnun'u yazanlar yalan yazdılar. Leylâ'dan gayrısı olmadı.

Ayna parçalanırsa, benlik parçalı görünür. 

Sen'cileyin bir ben, benlikten uzak bendir.

Aşk'ın sadakati Aşk'a olur.

Huzurunda nazın geçmeyen yâr,  yâr olmaz; ağyar olmuştur.

İki'lce olan gözlerdir. Göz'ce bir bakmalı.

Hasedin en büyük kötülüğü, insanı, kendisine olan sevgisinden ayırmasıdır.

Musa'nın ikil’i Harun idi; Firavun'un ikil’i firavunluktu.

Cenneti totem yapan, cehennemi tabu kılar.

Yan'ında olmak yan'gında olmaklığımızdır; Musa'ca mecalimiz de yok...

Hâcer'in ikil’i Sâre idi. 

Birinde hicretin muttasıl hali, diğerinde yerleşik düzen. 

Birini Habil doğurdu, diğerini Kabil aslında.

Ondan beridir, İsmail ve İshak’ın torunları kavgada.

Yusuf’un ikil’i Bünyamin’di. 

Yusuf’un iki kere düştü. 

Birinde kardeşleri kuyuya düşürdü; diğerinde Züleyha zindana.

Ya kesilen parmakların ne suçu vardı?

Yusuf medrese oldu; Yusufça medreseye gelen evvela Züleyha oldu.

Cehennemi o kadar çok seven var ki, sabah akşam dillerinde.

Allah, İnsan ve İblis'le ilgili bahsin uzantısını İbrahim, Hâcer ve Sâre'de görmek mümkündür.

“Ey İbrahim, bizi kime bırakıyorsun!.. Yoksa bu, Allah’ın emri mi?”

Aşk'ın sadakati  Aşk'adır. 

Maşuk devreye girince sırrı dağılır.

“Zem zem!” diye haykıran Hâcer'in sırrı, İsmail'e gelecek olan hayattı. 

Toprak Hâcer oldu; Hâcer anaydı. Toprak Hâcer’i emzirdi; Hâcer İsmail’i.

Hâcer çölde yandı, İbrahim ateş içinde suya daldı.

Toprak, ateş, hava, su! 

Havva ile hayatı tanıdık, Hâcer’le hayatın kaynağı suyu yeniden keşfettik.

Havva Âdem’e yandı; Hâcer yavruları için kavruldu.

Havva’dan Hâcer’e geçiş, tarihten hatıraya geçiştir.

İbrahim akılla başlar yolculuğa, ay, güneş çıkar karşısına. 

Sonra alay eder aklıyla putların. 

Aklın ötesine, İsmail ve ateşle geçer.

İsmail kurban olacakken, akraba olur.

Bir verince, bir kalır. Ne biri eksilir; ne diğeri artar.

Aşk, kendinden hicret etmek halidir...

Hicret'e eşlik eden Sıddık'tır.

“Korkma, Allah bizimle beraberdir!” 

Çepçevre örümcek ağı, sıcacık kuş yuvası…

Mekke örümcek ağı, Medine kuş yuvası olur.

Aşk'ın müşrikleri de vardır. Aşk’a, kasa, masa, tasa eklemek öyle bir şirktir.

Delilik dediğimiz çoğu zaman, aklımızın kavramadığı şeylerdir.

Aklı övmek, en delice iştir.

Aşk'ın müminleri de vardır. 

Sen'cileyin konuşurlar. 

“Sen'sedim,” susuzluk bilincidir.

Susuzluk bilinci Hu’suzlukla  artar.

“Şefkat tokadı” dediğiniz nedir ki! Aşk kadar insanı sarsan ne var?

Hızır'ın ikil’i İlyas'tır.

Aşk'tır insana özündeki toprağı hatırlatan. 

Aşk’tan Aşk’a dönüştür akıbet. 

Arada ayrılığın acısı var.

Firkat’in ikil’i vuslattır.

O nedenle, Aşıklar “keşke toprak olsaydık!” demezler.

Cennet'in ikil’i Cehennemdir. 

Dünya'da ayrışırlar, ondandır Araf sancısı.

Her şey kalemle yazılır, kader de. 

Lakin Aşk'ı yazan âdemdir.

Gül’ün ikil’i bülbüldür.

Bülbül uçmak ister, gül kokusuyla uçar. 

Gülün dikenleri gülü, bülbülden ayırır.

“Öz'ledim!” demek, ayrılan öz’ümüze dönüş ünlemidir.

Lilith, Leylâ'dan öncedir. 

Yahudiler Lilith’den korkardı.

Lilith’de iktidar kavgası gördüler.

Müslümanlar Leylâ’da teslimiyeti keşfetti.

Ancak, Leylâ'da tecelli eder varlığın anlamı.

Gece'nin ikil’i gündüzdür.  Zıddı değil, mekân ve zamanda ayrılığın ifadesidir.

Tekil'in ikil’i tekinsizdir. 

İkil’de iltica; tekinsizde, ricat (kaçış) vardır.

Mevlana'nın ikil’i Şems'tir. Güneş ve ay gibi, dünyadır vahdetlerine engel.

Cinnet'i olmayanın Cennet'i olur mu? 

Mecnun ondan Leylâ oldu. Gecede buldu varlığını. Gece varlığını gündüze bırakmıştı.

Şems bir yanda durur; Mah’çe olur âlem.

“Yazanlar Leylâ’nın, Mecnun kitabın, Sümmani’yi bir kenara yazmışlar.”

Ve varlığın ikil’i hasrettir.

Eril’in ikil’i dişil olandır.

İl’de erir er’il ve diş’il varlıkları, birliğe ulaşır; İllâ olur.

İnkârla başlayan, ikrâra dönüşür.

Varlığa, birliğe, erliğe, dirliğe selam olsun!