Ülkücülerin Çocukları Nerede?

 Sözlerim yıllardır hayatlarını Türk-İslam davasına adayıp taşıdığı bayrağı evlatlarına devreden ülkücülere değildir. Sözlerim her fırsatta ülkücüyüm demekle övünen ancak kendi canından, kanından olan evlatlarını ocaklara yollamayan zat-ı muhteremleredir.
Her ildeki ocaklara bir gidin, gençlerle oturun sohbet edin, biraz sohbet koyulaştı mı derin bir ah duyarsınız ardından eklerler derler ki “ağabey bizler buradayız ama birçok ülkücü ağabeylerimizin evlatları ocaklarda değil”
Konser ya da seçim zamanıdır, ocaklılar koşarlar canı gönülden tam bir afiş asılacağı sırada bir araba duruverir yanınızda “gençler kolay gelsin” diye açar arabasının camını ama oradaki ocaklılar o ağabeylerine bakmazlar kendileriyle yaşıt onun çocuğuna bakarlar. Edeplerinden bir şey de demezler. Kendi aralarında konuşurken biri duyar da iletirse onlara hemen başlarlar savunmaya kendilerini…
“Yabenim çocuğumun dersleri çok ağır o yüzden gelemiyor ocağa” karşısındaki ikna olmadı mı hemen eklerler “ben git diyorum o gitmiyor ne yapayım zorla mı gönderiyim.”
En kötüsü de karalamaya başlarlar Ocakları orası şöyle kötü böyle açtılar mı ağızlarını görmeden, duymadan hatta kendileri bile inanmadan haklı çıkmak uğruna atıverirler hemen ocaklılara iftirayı.

Bunları da duyar ocaklılar gidip söz etmezler yine büyüklerine ama kendi aralarında oldu mu bir ozan gibi başlar hepsi…

Bizler de öğrenciyiz, bizlerin de dersleri var, bizler de üniversite ya da lise okuyoruz bizler başarabilirken bunu onların çocukları niye başaramasın?

Yunus ne güzel demiş 

“İlim ilim bilmektir, 
İlim kendini bilmektir, 
Sen kendini bilmezsen 
Bu nice okumaktır.”

Yunus demiş ama onlar anlayamamış ve anlatamamış evlatlarına bunları…

İçlerinden yağız gibi bir delikanlı devralır hemen ozanlığı başlar yarım kalan söze, “sen evladını bile ocaklara gönderemiyorsan niye ülkücü oldun ki, yanındakine faydası olmayanın vatanına, milletine, davasına ne gibi faydası olur.”
Sonra birlik olur sözler ocaklılarda, hayatı Ülkü Ocaklarında tanımış, yaşamayı ve yaşatmayı, mukaddesatı ocaklardaki seminerler de öğrenmiş o gençler o zaman üzülürler işte. Derler ki

“Hiç gelmeyip, görmedikleri halde iftira attıkları bu ocaklar madem bu kadar kötü(bizlere göre asla değil) o zaman ey evlatlarını ocaklara göndermeyen ülkücü ağabeylerimiz bizde sizler gibi ülkücü olmaya çalışıyoruz, ülküdaşız sonuçta, öyleyse niye bu kötülükten bizi kurtarmadınız?”

Niye hep bizi gördüğünüzde yüzümüze gülüp aferin gençler dediniz de, arkanızı dönüp evladınıza asla oraya gitme dediniz?

Niye yetiştiğiniz ocakları bugün evlatlarınızın rahatı için lekeler, karalar oldunuz?
Yalanları, iftiraları bu sorular ile ortaya çıkıyor işte hepsinin.

Şimdi kızdınız belki, ya da hayır ben asla kötülemedim ocakları dediniz. 

O zaman şöyle sorayım

Madem bir kötülük yok ortada o zaman evlatlarınız nerede?