İÇ SAVAŞ MI

 Yazının başlığına bakınca aklımıza önce Allah korusun demek geliyor. Ancak 15 Temmuz darbe girişiminden bu yana yaşananları üst üste koyduğumuzda insanın aklına başka bir şey de gelmiyor. Son zamanlarda siyasi görüşü ne olursa olsun TV programlarında ya da çeşitli yayın organlarında yazan çizen herkesin ortak görüşü ülkenin iç savaşa doğru sürüklenme riski olduğu şeklinde.
15 Temmuz darbe girişiminden bu yana yaşanan pek çok olayda ne yazık ki bu kaygıyı doğrular nitelikte. Birkaç başlık altında yaşananları kısaca hatırlatmakta fayda olduğunu düşünüyorum.
Terör örgütü PKK, Elazığ Emniyet Müdürlüğüne, Van’ın İpekyolu İlçesi Polis Merkezi’ne, Şırnak’ın Cizre ilçesindeki çevik kuvvet merkezine bomba yüklü araçlarla saldırılar yaptı. Çok sayıda polisimiz şehit düştü.
Terör örgütü PKK’nın 15 Temmuz darbe girişiminden bu yana düzenlediği onlarca saldırıda çok sayıda güvenlik görevlimiz şehit düştü.
PKK, Artvin’in Şavşat ilçesinde CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’na suikast düzenlemeye çalıştı. Ülkeyi büyük bir faciaya sürükleme tehlikesi olan bu suikast girişiminden Kemal Kılıçdaroğlu yara almadan kurtulurken 1 askerimiz şehit oldu 2 askerimiz yaralandı.
IŞİD Gaziantep’te bir düğüne intihar saldırısı düzenledi. Muhtemel yaşı 12 olan saldırgan çoğunluğu çocuk 55 vatandaşımızı katletti.
Türkiye, IŞİD’in uzun zamandan bu yana sürdürdüğü saldırılara tepki olarak Suriye topraklarında operasyon başlattı.
15 Temmuz darbe girişimi sonrasında şehit olan güvenlik görevlileriyle birlikte hayatını kaybeden vatandaşların sayısı 150’yi yaralı sayısı 500’ü aştı.
Kişisel olarak tarih okumayı seven birisiyim. Bu toprakların tarihinde çok fazla kan ve gözyaşı olduğu gibi büyük bir hoşgörü ve dayanışmada vardır.
15 Temmuz darbe girişiminden bu yana tarihsel gerçekliğimizle uyuşan bir biçimde çok fazla kan ve gözyaşı gördüğümüz gibi bu halkın dayanışma ve hoşgörüsünü de hep birlikte yaşadık. Doğrusunu söylemek gerekirse yaşadığımız sıkıntılı günlerden çıkış için herkes üstüne düşeni fazlasıyla yapmaya devam ediyor. Bundan sonra asıl görev bu ülkeyi yönetenlerin ve yönetme iddiasında olanlarındır. Çünkü bu günden itibaren yaşanacak her şey siyasetçilerin ne kadar doğru işler yaptıkları ve kamuoyuna nasıl bir mesaj verdikleriyle ilgilidir.
15 Temmuz darbe girişiminden bu yana iktidarıyla muhalefetiyle bu ülkenin siyasi partileri birlik olmak için çok samimi bir çaba içerisindeler. Bu tavrı takdir etmemek mümkün değil. Özellikle siyasi parti liderlerinin birbirlerini sık sık bilgilendirmeleri ve gösterdikleri diyalog çabası hepimizin özlediği bir tabloydu.
Ancak unutmamalıdır ki;
Hepimiz farklı siyasi görüşlerin insanlarıyız. Memleket çıkarları için birlikte olmayı bildiğimiz gibi iktidarın yanlış yaptığını düşündüğümüz zamanlarda bu düşüncelerimizi özgürce ifade edebilmeliyiz. İktidarda bu farklılıklardan doğan eleştiriler karşısında kendini savunma çabasına girmek yerine kendi düşüncelerini ifade etmelidir.
Muhalefet 15 Temmuz gecesinden bu yana pek çok konuda sessiz kalıyor ve bir birlik görüntüsü sergilemeye çalışıyorsa bunun tek bir sebebi var. Mevzu bahis vatan’sa gerisi teferruattır anlayışı.
Muhalefetin geçmişten bu yana eleştiri konusu yaptığı pek çok konu hala masadadır ve hala çözülememiştir. Ülkenin yönetim tarzından devletin işleyişine, insan hak ve özgürlüklerinden çevresel duyarlılıklara kadar pek çok mesele çözüme kavuşturulmayı bekliyor. Ancak ne yazık ki iktidar uzlaşmayı kendi söylediklerini muhalefetin tastiklemesi olarak algıladığından çözüm için gerçekçi adımlar atılamıyor. Uzlaşı kültürü de demokrasi de muhalefetin iktidarı onaylaması değil aksine iktidarın, muhalefetin farklı görüşlerini bir zenginlik olarak görüp bundan istifade etmesidir.
Sonuç olarak içinde bulunduğumuz kaostan ve hepimizi tedirgin eden bu atmosferden çıkış birbirimizi dinleyip doğru bir diyalog geliştirmekten geçiyor. Her konuda anlaşacağız ve birlikte karar alacağız diye bir şey elbette yok. Önemli olan sorunları konuşabilmek ve birbirimizi anlayabilmek.
Sevgiyle kalın.