Kadının adı acı...
Kadının adı yokluk...
Kadının adı Fatura...
Kadının adı Dershane...
Kadının adı ekmek...
Kadının adı tencere,yemek...
Kadın için hayat bittiği yerden başlayarak devam eder.
Bu kadının doğasın da var.Fıtratın da var.Aldığı nefesi düşünüp öğütüp geri verir.Bazen çaresizlik bir çıkış için en önemli handikap olabilmeli ...
Bu kadınlar nasıl haytlarını devam ettirecekler.Kaç tanesinin kocası sigortalı idi? Kaç tanesi yaşadıkları bu elim maden kazasının boyutunu bilincinde ?Kaç tanesi hak arayacak ?Kaç tanesi teklif edilen her ne ise kabul edecek ?
6. cı gün bir türlü kendime gelemedim.Bu evlatların çığlığı bu kadınların feryadı...
Bu yaralar tabiki de sarılacak ama nasıl ?
Bu kadınlar için hızla bir sosyal platforum kurulmalı ,sosyal,piskolojik,ekonomik sorunlar masaya yatırılıp,değerlendirilmeli,Kadına para vererek yada yardım yığarak değil Kadını girdiği bu girdap tan dışarı çıkartarak ona el becerisi kazandırarak yada var olan potansiyelini dışarı çıkartacak proje üreterek destek olmak...
Bu kadınlar nereden bilebilirlerdi ki her sabah yolcu ettiği gibi o sabah ta gönderdiği eşinin,abisinin,amcasının,babasının,dayısının ve tüm aile fertlerinin...................... geri dönmeyeceklerini nereden bilebilir di ?
Dönüşü olmayan yollar hüznü,acıyı yokluğu getirir.
Bir şehir düşünün 301 tane Kadın aynı anda eşini kaybetmiş,bir köy düşünün aynı anda 300 belki de 900 çocuk babasız kalmış.
Bu şehir de yaklaşan Ramazanı 30 gün söra gelecek olan Ramazan Bayramını düşünün ağzımızda tat yok ki şeker dağıtalım...
Bir şehir düşünün ocaklar yıkılmış.
Baba yok,
Amca yok,
Dayı yok,
Enişte yok,
Dede yok,
Abi yok,
Kardeş yok,
Arkadaşlar öpecek el yok...
Bayramda tad yok ...
Bu bayram şekerin tadı kömür karası...