Karısı, kocası, akrabası ”öldürülmüş” ise…
Katillerin “af” edilip edilmeyeceğinin kararı, bu insanlara ait olmalıdır.
Burada, mevcut bu sistemde fertlerin:“ihkak-ı hak” yapmasını…
Veya “kısas” uygulamasını ifade etmiyorum.
Ancak zulüm gören bu insanların fikri:
“Demokratik uygulamalarla” alınsın istiyorum.
Öyle bol keseden sallamak kolay!
Ateşi yüreğine düşenler gibi düşünülsün istiyorum.
Beşikteki çocuğa, hatta ve dahi…
Daha anasının karnındaki masuma kıyanları…
İlmin ve aydınlanmanın ocağı okulları yakanları
Mehmetçiği, polisi, öğretmeni şehit edenleri…
Kim hangi hakla “bağışlayacak” ve onlarla “ödeşecekmiş?”
Elbette ki, devlet halkının yararına davranır…
Kan, kin, nefret tohumlarının yeşermesine müsaade etmez. De!
Bu son günlerdeki suni, açlık, maçlık grevlerine de “boyun “ eğmez!
Şüphesiz ki, “elmas ile kömür” ayırt edilmeli...
Bu hususta da, “hassas” davranılmalıdır.
Fakat bu köyün çobansız olduğu da unutulmamalıdır!
Birtakım “….ist’ler” bu tarzıma kızabilirler…
Hiç umurumda da değil.
Açık ve net tekrar ediyorum: Şiddete dönüşmeyen…
Toplumda ayırımcılığı körüklemeyen…
“Farklılıkların” düşüncelerini yaşamalarını destekliyorum.
İsteyen istediğini yesin, içsin, giysin…
İstediği gibi gülsün, oynasın ve dahi yaşasın.
Kendini ifade etmek için istediği gibi de konuşsun, anlaşsın.
Ancak kat-i suretle birliğimize, dirliğimize “kast” edenleri…
Bu bayrağın yerine başka bayraklar dikmek isteyenleri…
Karşımıza “kahraman(!)” mış gibi göstermeye çalışmasın.
Elbette ki, “Analar ağlamasın, ocaklar sönmesin!” De…
Var olma dinamiklerimizi, dinamitleyen…
“Eşkıyalara” dahi rahmet okutan “dağdaki katillere!”
Halkın rızası alınmadan “Af” yolunu seçmek…
“Şühedaya” ihanet olacaktır.
Peki, ne mi yapalım? Evet, meselede bu işte!
Defalarca yazdık, çizdik, konuştuk, anlattık…
Bir milletin ve devletin “çimentosu” olan değerleri yaşatalım.
Bu değerleri merak edenler…
“Milli şef İsmet İnönü’nün ve takım arkadaşlarının değil”
Kürt İdrisi Bitlisi hazretlerinin, Abdülhamit Han hazretlerinin…
Bir de, Kazım Karabekir paşanın fikirlerini, uygulamalarını incelesinler.
Eğer, barış huzur ve aydınlık bir gelecek isteniyorsa…
Bu milleti yönetenler; af ve türevleri konusunda halkın fikrini almalıdırlar.
Son olarak: Bu halk da, her şeye rağmen bilsin ki,
“…Allah hiç kimseye gücünün yeteceğinden başka yük yüklemez.
Herkesin kazandığı hayır kendisine, yaptığı kötülüğün zararı yine kendisinedir.”
Ve…
“…Bir kötülüğün cezası yine onun gibi bir kötülüktür,
ama kim affeder, bağışlarsa onun mükafatı Allah'a aittir.
Şüphesiz ki Allah, zalimleri sevmez.”