Yarın da bugünden iyi olsun diyorum.
Hak, hukuk ve adaletin;
Sosyal statülere göre değişmediği…
Yöneticilerin “beşeri fetvalarla” şekillenmediği…
Hırsızlara, yalakalara, dalkavuklara pirim verilmediği…
Halkın yönetimlere doğrudan katılabildiği…
Yönetimlerdeki “idarecilerin” adam gibi adam olduğu…
En önemlisi de, yaradılış gayesine hizmet eden…
İnsanı daha mutlu ve huzurlu kılan bir “Sistem” özlüyorum.
Ve dahi tüm içtenliğimle…
Bu yüce Millet için birlik ve dirlik diliyorum.
Kanın akmadığı, vatanın satılmadığı…
Kinin ve öfkenin tavan yapmadığı…
Nefsi isteklerin ön plana çıkmadığı…
Hizmetin: Hak ve Halk için yapıldığı…
Yüzlerin güldüğü, gönüllerin coştuğu…
Kardeşçe ve barış içinde bir birliktelik istiyorum.
Aslında bendeniz de…
Sizler gibi olması gerekenleri “düşlüyorum.”
Da, acaba olur mu? Elbette ki, olur.
Ancak aşağıda okuyacağınız “yaşanmış olay”…
Bugünlerde de, karşımıza çıkarsa biraz zor.
“…Yusuf Kamil Paşa ve davetliler…
Mükellef yemekleri iştahla yedikten sonra, meyve faslına geçilir.
Masaya buzlu çilekler gelir.
Yusuf Kamil Paşa,
Çatalını sapladığı iri bir çileği ağzına götürürken;
Kazara masadaki tuzluğun içine düşürür.
Ancak ziyan olmasın diye tuza bulaşmış çileği alıp yer.
Berbat bir tat verdiği halde bozuntuya vermez.
Ve masada bulunanlara:
— Arkadaşlar, tuzlu çilek hiç de fena olmuyormuş…
İsteyen deneyebilir, diye tavsiyede bulunur.
Bunun üzerine birkaç kişi dener. Ve…
— Paşam gerçekten nefis oluyor...
— Bundan sonra çileği hep tuzlu yemek isterim.
— Tuzlu çileğin lezzetini keşfetmekte geç bile kalmışız. Gibi…
Paşa’ya yaranma hedefi güden şeyler söylerler.
Kamil Paşa, o esnada masada bulunan yardımcısı,
Ve yeri geldiğinde sözünü esirgememekle tanınan, Minas Efendi’ye de:
— Arkadaşların görüşleri için sen ne dersin Minas Efendi, diye fikrini sorar.
Minas Efendi kendisinden beklendiği şekilde cevap verir:
— Paşam, bu adamlar…
Özel hayatlarında bu düşüncelerini söyleselerdi üzerinde durulmaya değmezdi.
Fakat devlet hayatında da böyle ikiyüzlü davrandıklarından…
Memlekette işler hep kötüye gidiyor!..